Yaşı daha 15’e varmamış, ama doğdu doğalı Trabzonspor aşkıyla yanan ve nedenini bilmeyen bir gençti o. Dayısı bu hafta maça gitmeyeceğim diye kombinesini vermişti ve cebine de biraz harçlık. O heyecanla çıktı yola, AvniAker’in kapısına geldiğinde daha da heyecanlandı. Bir şekilde artık içerideydi. Her zamankinden yeşildi saha her zamankinden maviydi gökyüzü. Şampiyonluğa koşan takımın seyircisiydi o, 90 dakika destek vermeliydi. 27 senedir şampiyonluk göremeyen insanlara inat 15’inde şampiyonluk görecekti. Maç başladı heyecanı tavan yaptı. Takım var gücüyle oynuyor elinden geleni yapıyordu, o da gaza geldi. Kale arkasının bordosuna mavi diye cevap verecekti ki bir el dokundu omzuna , uyarı geldi çenesine çekirdek yapışmış tuzlu bir dudaktan “GÖREMİYORUZ OTUR YERİNE” Galip gelmişti takımı ama içindeki sevgiyi tam haykıramamıştı.Olsun şampiyonluğu kutlarken atardı içindekileri, Meydan parkında olanca gücüyle haykıracaktı. Haftalar geçiyor bir şeyler yolunda gitmiyordu. Son maça ka