İkinci Sarı

Trabzonspor’a kim geldiyse, kim oynadıysa, kim yönettiyse hepsi fedakârlıktan bahsetti. Neymiş efendim “Terlettiğim kutsal forma” falan. “Trabzonspor için ölürüm” deyip, ilk fırsatta İstanbul’a kaçanı da gördük. “Trabzon’un çocuğuyum” deyip parası için TFF’ye koşanı da. Delikanlılık gösterisi yapıp, oynadığı mevkide Türkiye’nin en fazla ücretini alanını da. Saha dışında da durum farklı değil. Tribünde bağıran da kendine pay biçti. İki gün Yöneticilik yapan da. Gazetecilik yapan da. Hep bir fedakârlık şarkısı, hep bir ben verdim ama almadım safsatası. Sonra ne mi oldu? Herkes birbirine düştü. En çok ben feda ettim. En çok benim dediğim olmalı fıkrası. Örnekler çok olsa da bu kadarı bile yeter sanırım. Bir “Yahu!” çekesi geliyor insanın. Ne olduysa, neden olduysa, ne geldiyse başımıza bu yüzden geldi. Oysa fedakârlık yerine herkes işini yapsaydı. Sistem daha güzel işlerdi. İşini yapan karşılığını ay sonu banka hesabından alırdı, kurtarırdık ama fedakârlık dedikleri şeyin karşılığını öde

Ülkemizde son günlerde artan terör olaylarında hayatını kaybedenlere rahmet dileyerek başlayalım satırlarımıza. Eli bir kez olsun silah tutmamış onlarca hayat bir hiç uğruna ve tek suçu o an oradan geçmek olan 37 can hayatını kaybetti Ankara’da. Ve sonrasında yaşanan İstanbul patlaması. Halkın psikolojisini bozmak ve tedirgin etme amacı güden bu eylemler Pazar akşamı oynanması gereken Galatasaray – Fenerbahçe maçının da ertelenmesine yol açtı. Güvenlik gerekçesiyle ertelenen bu karşılaşma – her ne kadar Fenerbahçe’nin maça saatler kala yaptığı açıklama kafaları karıştırsa da – yeter ki tek insanın burnu kanamasın, gerekirse bütün spor müsabakaları ertelensin dedirtse de, diğer taraftan terörün amacına ulaştığını düşünenlerin sayısı da az değil. Hangi düşünce ve psikoloji ile beline bomba bağlayıp insanların arasında kendini patlatır bir insanoğlu bunu bilemeyiz ve şahsen ben bilmek istemem. Allah bizi bu insanlık duygusunu kaybetmiş insanlardan korusun diyerek asıl konumuz ola